Het Verhaal Achter Het Anker

Dit is mijn verhaal

Van een heftige storm op zee, naar rustig vaarwateren waarin mijn geloof de reddingslijn is en God zelf, het anker. Ik ben toch immers meer dan een bootje wat weerloos ronddobbert op de wilde zee van het leven?

Al sinds ik mij kan herinneren ben ik met een religieus hart opgevoed en in de laatste tien jaar zoek ik steeds meer naar betekenis van het leven. Maar toen er allerlei stormen ontstonden op de zeeën van het leven, raakte mijn ‘geloofsbootje’ steeds meer uit balans en dreef ik langzaam af in een geloofscrisis. Zijn wij enkel en alleen bestemd om genadeloos door de golven meegesleurd te worden de kanten op die de stormen in ons leven ons naar toe duwen. Zijn wij genoodzaakt altijd tegen de stroming in te moeten vechten als we nijgen af te drijven van ons doel? Van God? Ik kon mijn gedachten er niet aan vastknopen dat dit de bedoeling van een ‘christelijk’ leven was.

Ik ben zeer visueel ingesteld en ik denk daarom bijna altijd in beelden. Letterlijke beelden. De symbolen van een storm, de wilde zee en een bootje, werden daarmee steeds meer gekoppeld aan mijn identiteit. Ik voel(de) mij persoonlijk aangesproken als ik een lied of een tekst hoor(de) die symbolen bevatten van soortgelijke situaties. Vanuit de geloofscrisis die was ontstaan, leerde ik opnieuw kijken naar mijn bootje op die stormachtige zee. Na een lange en donkere periode, waarin ik uitgeput raakte van het vechten, was daar God te midden van de storm. Dankzij zijn aanwezigheid op de laatste plek waar ik Hem had verwacht, realiseerde ik mij dat hoe heftig mijn bootje ook heen en weer slingert; God is er altijd. Hij wilt een anker voor mij zijn. De reddingslijn is soms wellicht wat langer dan gemiddeld, maar door die de wetenschap en deze  ervaring leerde ik dat God mij nooit helemaal liet afdrijven.  Het anker werd voor mij een krachtig beeld van God. God werd mijn anker, God is mijn anker. En dat anker heeft mij gered.  

Als de zee rustig was, voelde ik het anker. Maar dat gevoel vasthouden bleek zo makkelijk nog niet. Ik bleef zoeken naar houvast, iets waar ik mij aan kon vastklampen als het water mij weer aan de lippen steeg. Ik wilde iets rigoureus, een letterlijke herinnering van wie God voor mij wilde zijn. Ik koos voor een tatoeage. Symbolisch op mijn voet, want dat is het laagste punt op mijn lichaam. Zodat als ‘ik’ wankel of uit balans raak, ik naar beneden kijk en herinnerd word aan wie mijn anker is. Het is God  die mij vasthoud. Ik ben geankerd in mijn geloof, dat is genoeg voor mij. Omdat een anker uit de scheepvaart komt en daarmee altijd snel geassocieerd wordt met marine etc., wilde ik iets verzinnen wat wél met de zee te maken had en geankerd zijn, maar tegelijk moest God daarin de hoofdrol krijgen. Ik zag een design voorbijkomen waarin het Engelse woord voor geloof ‘faith’ geschreven werd als zijnde een kruis. Dit principe vond ik prachtig, alleen week het af van mijn oorspronkelijke doe, een echt anker. Ik besloot mijn eigen versie van een anker te tekenen en na een aantal schetsen, sierlijk, strak, modern en klassiek, volgde een samenvoeging van een klassiek anker en het wordt ‘faith’ uit het kruis. Wat was ik blij en trots op mijn schets van het Faith-Anker!

De teleurstelling was daarom ook groot, toen de tatoeëerder aangaf dat mijn ontwerp niet klein getatoeëerd kon worden. Het zou dan minimaal zeven centimeter moeten worden. Dat overschreed mij limiet met ongeveer zeven keer. Toch was die ene schets voldoende. Alhoewel, niet helemaal waar. De schets, het enthousiasme en een gedeelde foto aan een destijds vriendin van mij. Ik ben zo dankbaar dat ik op die dag, die foto stuurde naar haar. Een paar maanden later kwam ze langs voor mijn verjaardag en verraste zij mij met een tasje met die ene schets, super groot afgedrukt! Ik voelde de liefde en steun tot in mijn kleine teen. Zij hielp mij om van mijn kleine handgetekende schets een daadwerkelijk plaatje, een item, een tastbaar product te maken. Want ja, niet iedereen wilt een ‘geestelijke reminder’ zo permanent op zijn lijf hebben staan, maar wilt misschien wel deze hoop op een andere manier met zich meedragen.

In die aanloop naar het zetten van de tatoeage was het dus God die mij in een bepaalde richting liet stromen waar ik nu, achteraf, immens dankbaar voor ben. Van overleven, naar leven!  Van een depressie, naar een doel. Van verdrinken, naar compleet vertrouwen. Van een beeld, naar een bedrijf. God heeft mij gered en liet mij weer (geestelijk)leven. Hij gaf mij tegelijk een doel, met duidelijke richting, waarvan ik nu letterlijk van mag leven: Faith Lifeline.

En zo ontstond Faith Lifeline: een eenmanszaak, opgericht door mij, Melanie Huisman. Officieel in februari 2019 ingeschreven als echt bedrijf en nu volop aan het uitbreiden met diverse producten waar ik het Faith-Anker in verwerk! Het Engelse woord Lifeline, betekend letterlijk: reddingslijn. Het geloof is deze lijn die vastzit aan het anker: God. God is mijn anker en mijn anker houdt mij vast dankzij deze reddingslijn. Ik ben verantwoordelijk voor de reddingslijn, laat ik deze wat los vieren, knoop ik ‘m wel goed vast? Controleer ik af en toe of alles nog netjes onderhouden is en nog stevig vast zit? Door mijzelf constant te herinneren waaraan ik vastgeknoopt ben, verlies ik mijn balans wat minder. Ik weet nu waar ik geankerd ben.

Ik hoop met heel mijn hart dat Faith Lifeline jou kan helpen herinneren om in geloof en vertrouwen te (blijven) wandelen. Dat je weet dat je geankerd bent in God en dat je daarom nooit écht alleen bent. Zelfs als je denkt dat je in je moederziel alleen ronddobbert op de wilde zeeën van het leven, wees dan stil en weet: Er is een God die jouw leven in Zijn handen houdt. Hij zal jou nooit te ver laten afdrijven of helemaal loslaten!